یه حرفایی رو آدم بعضی وقتا بشنوه خیلی خوبه.
کجا ایستادیم؟ چند سال نداریم؟ ۱۷ سال؟ ۱۷ سال؟! از کی عقلمون می رسیده ؟ اول راهنمایی؟ قبلش ؟دوم؟ سوم؟ اول دبیرستان؟ قبلش مال خودت، بعدش چیکار کردیم؟ میدونم عمده این ها رو میدونید ولی اجازه بدید بگم مرورش شاید خالی از لطف نباشه. من اصل زندگی‌م اون طرفه. تصورم این نباشه که اون طرف شیر و عسل و حوری و باغ هست و دیگه تمام. چی میخوایم دیگه؟ هر روز هر وقت که خواستی از خواب بلند بشی. تو استخر شیر غلت بخوری ناهار هر طور که خواستی، شام هر طور که خواستی... این طوری نیست. این اسمش زندگی نیست.اصلا حوصله آدم سر میره. یک ماه، دو ماه، یک سال. چقدر میشه این یکنواختی رو تحمل کرد؟ این شکلی نیست واقعا زندگیه. تصور بعضی هامون اشتباهه. حالا اون زندگی با این فرض که حداقل میدونیم از این طرف جذاب تره چقدره؟ صد سال رو تصور کن ،زیاده نه؟ هزار سال رو دیگه تقریبا نمیشه تصور کرد این قدر زیاده. میلیون سال. میلیارد سال ..... و احتمالا جذابیت بهشت کم هم نمیشه. تصورش سخته ولی تلاش کنید. هرچند متر خدا این شکلی نیستا ولی فرض کنید بگن هر کاری تا پایان سال ۹۳ کردید رو حساب میکنیم بر اساس نتیجه اش باید هزار سال زندگی کنید. حسرت نمیخورید؟ اون موقع بعضیا شاید بعضیا ببینند رفیقشون به خاطر یه نماز اول وقت تر ، یه مواظبت ، یه آیه قرآن بیشتر خوندن یه هو رفت بهشت، اون وقت خودش نرفت. درد نداره؟ واقعا داره. انصافأ. اصلا یه نفر میگفت اصل عذاب جهنمیا حسرتشونه که به شکل مار و عقرب و .... مجسم میشه. کاش به وقتایی که بی خود میگذرند بیشتر فکر کنیم. سال گذشته مجموعا چقدر تلویزیون نگاه کردیم؟ چند ساعت؟ چی بهمون اضافه شد؟ از سال پیش تا حالا چقدر اومدیم بالا؟ چقدر رفتیم پایین؟. ببخشید روده درازی کردم
یا علی
به قلم حمید رضا مشکین
